ΘΟΥΡΙΟΣ

Ως πότε παλικάρια,
θα ζούμε στα στενά,
μονάχοι σα λιοντάρια,
στις ράχες στα βουνά;

Θούριος...

Μετά την επανάσταση του 1821 δεν νομίζω ότι το ποίημα του Ρήγα Φεραίου ήταν ποτέ τόσο επίκαιρο όσο σήμερα. Έπειτα από τον βομβαρδισμό του μυαλού μας με τις συνεχείς, εδώ και μήνες ή και χρόνια, αποκαλύψεις νέων σκανδάλων, έπειτα από τη διαπίστωση ότι πλέον η δικαιοσύνη στην Ελλάδα δεν λειτουργεί σε κανένα πλέον επίπεδο, έχοντας χάσει κάθε ελπίδα ότι αυτό το απέραντο μπουρδέλο που λέγεται Ελλάδα θα μπορούσε κάποτε να μεταμορφωθεί σε πραγματικό κράτος, τα ερωτήματα τύπου Θούριου έρχονται στο μυαλό όλο και πιο καυτά, όλο και πιο συχνά:
- Ως πότε θα τους ανεχόμαστε;
- Ως πότε θα πληρώνουμε για να κάνουν τα γούστα τους;
- Ως πότε θα τους παρακολουθούμε αμήχανα να βουλιάζουν αυτό τον τόπο (έχοντας τις βαλίτσες τους έτοιμες για να τον εγκαταλείψουν όταν πλέον ο πνιγμός θα είναι αναπόφευκτος);
- Ως πότε θα δεχόμαστε να πατάνε πάνω στα κεφάλια μας με τα σκατωμένα λουστρίνια τους;
- Ως πότε θα αρπάζουμε το ξεροκόματο που μας πετάνε και θα κουρνιάζουμε στην κακομοιριά μας;
- Ως πότε θα πνίγουμε το θυμό μας και θα αναβάλουμε την αγανάκτησή μας για αύριο;
- Ως πότε θα αντέχουμε;
- Ως πότε θα αντέξουμε...

Τα παραπάνω απευθύνονται στο μικρό εκείνο ποσοστό των λογικά σκεπτόμενων Ελλήνων, αυτών που νιώθουν σκλάβοι στη χώρα τους, αυτών που θλίβονται βλέποντας την κατάντια της, των λίγων πολιτισμένων ανάμεσα στους πολλούς νεομπουρτζόβλαχους κατοίκους της κωλοτρυπίδας του πολιτισμένου κόσμου που λέγεται Ελλάδα.